mədəd

<ər.>

1. is. Kömək, yardım, imdad, aman. Müşküldür arizə divandan mədəd. Q. Z.. <Həcər> əl atıb aynalını bərk-bərk sıxdı: – Səndən mədəd! – dedi. S. R.. Mədəd vermək (eyləmək, qılmaq) klas. – kömək əli uzatmaq, yardım etmək, imdada çatmaq. Saqi, mədəd et ki, dərdməndəm! Qəm silsiləsinə paybəndəm. F.. Ol qaşı qibləyə üz sürtmək istər; Mədəd eylə iqbalına Vaqifin. M. P. V..

2. nida. Aman! kömək edin! dada çatın! (çox vaxt «ay» nidası ilə işlədilir). <Koroğlu:> Nə yorğan var, nə də cecim; Zülüm, ay mədəd, ay mədəd! «Koroğlu». Dost yolunda cəfa çəkdim, can üzdüm; Yetişmədim bir məkana, ay mədəd! Q. Z..